gg417

Available

Driven - Live At Roadburn

MARTINA VERHOEVEN QUINTET Driven - Live At Roadburn 2022

CD album | gg417

The Martina Verhoeven Quintet made its debut at the impressive Roadburn festival in 2022. In front of a full house, at jazzclub Paradox, The Netherlands, this quintet, built around the piano virtuosity of polymath and multi-instrumentalist, Martina Verhoeven, was an instant success. Hailed by a super excited audience, Martina Verhoeven Quintet with assembled musicians – Gonçalo Almeida on double bass, Onno Govaert on drums, Dirk Serries on guitar, and Colin Webster on saxophone created a high tension, free improvisation performance led by Martina’s energetic and unique piano playing as if the band already existed for several years. The Martina Verhoeven Quintet is an ensemble which flourishes by the incredible instant musical exchange among the musicians, pushing their music to heights, reminiscent of the older free jazz bands infused with today’s free improvised philosophy. Dirk Serries is best know for his ambient project Vidna Obmana, Colin Webster, London based sax player, is known for working from extreme sonic palettes, constantly pushing boundaries. Onno Govaert' drumming has variously been described as ‘innovative’, ‘spectacular’, ‘relentless’, ‘possessed by the devil’ and ‘post Jim Black’. Gonçalo Almeida on bass plays in a variety of projects that go from modern jazz, freejazz, jazzcore and free improvisation music. Band leader Martina Verhoeven was formerly known as a photographer but fully concentrates on the piano now. Full tracklist: 1. Driven - Live At Roadburn 2022. Price: € 18,-/copy incl. worldwide shipping.

The trio of Verhoeven, Webster, and Govaert take the fore, with dense, polyphonic interplay. Each seems to be pulling the group in their own respective direction while still managing to contribute to an overall sound that is simultaneously tearing itself apart and reconstituting into new forms. Almeidas bass rounds out the low frequencies with offerings that are felt as much as heard, while Serries abstract chording is deeper in the mix. This approach changes in the less structured passages, where Almeida plays with a bow and Serries employs extended techniques, while Websters sax hovers in the background like a giant insect. Verhoeven and Govaert share a percussive role with punctuated bursts and disjointed patterns. But even when the tempo is modest and not all instruments can be heard, there is a burning intensity throughout that foreshadows future blowouts. Driven is a prime example of modern creative improvisation. This is tight, information-rich music that is sure to keep the synapses crackling.
(Avant Music News, October 2022)

Between traditional techniques and experimental sounds the Martina Verhoeven Quintet unleashes a perfect free jazz storm that still continues to increase my already very high appreciation for the genre as a whole. Could I be biased, because this had been such a remarkably timed encounter of just the thing I needed then back in April? Maybe. But I m sure this flawless recording, which captures all the brilliance, energy and enthusiasm also stands on its own without individual nostalgia.
(20+22=42, October 2022)

Samen speelden ze op het Roadburnfestival een sublieme set die je hier op cd kunt beluisteren, en waarin het van zwaar uitbundig naar bijna fluisterend zacht gaat – alles is steeds volledig onder controle, al denk je bij eerste beluistering misschien dat in de woeste stukken de zaken uit de hand lopen, bij nadere beluistering blijkt dat absoluut niet het geval.
(Moors Magazine, October 2022)

It takes only a few seconds before the quintet explodes with an ecstatic free jazz blowout, with Verhoeven all over the piano and Webster in a total Peter Brötzmann mode, while Serries, Almeida, and Govaert keep pumping the fiery dynamics. But after about nine highly energetic minutes the quintet suddenly changes courses and explores a searching, abstract free improvised mode that calls for individual solos, briefly corresponds with Serries past ambient projects, and slowly builds its fragile tension and its climatic free jazz power again. And, again, the quintet swings to a more sparse and introspective, free improvised mode and patiently and organically builds its voluminous power again, driven by its manic energy. The short encore offers a loose melodic theme and a more playful vibe.
(Salt Peanuts, November 2022)

Drugi kwintet, to Webster na alcie, Verhoeven na fortepianie, Serries na amplifikowanej gitarze, tym razem w towarzystwie Almeidy na kontrabasie i Govaerta na perkusji! Koncert inicjują czarne klawisze i plejada short-cuts płynąca z pozostałych źródeł dźwięku. Narracja z drobiazgów lepi się w zwarty szyk bojowy niemalże w ułamku sekundy. Kontrabas burczy, perkusja rysuje na poły dynamiczne pętle, a reszta nie traci czasu na niuanse dramaturgiczne. Free jazzowa kipiel staje się udziałem muzyków już po kilku minutach. Gęsty strumień fonii płynie tu całą szerokością niemałej sceny, zapalczywy, niesiony na barkach wyjątkowo energetycznego drive’u basu. Pierwszy szczyt zostaje osiągnięty z gracją baletnicy, po czym improwizacja studzi się przy dźwiękach gitary i inside piano. Faza leniwych preparacji, jakby od niechcenia, pozwala muzykom dość szybko zebrać siły do budowania drogi na kolejny szczyt. Smyczek na gryfie kontrabasu brzmi tu szczególnie efektownie, saksofon kołysze się na lekkim wietrze, a na werblu zdaje się rodzić nowa dynamika. Ten wątek koncertu gaśnie dość niespodziewanie ledwie po kilku nawrotach. Tym razem improwizacja zdecydowanie kluczy już mrocznymi zakamarkami. Trochę zabawy w call & responce, trochę nucenia pod nosem i kilka głębszych oddechów. Na froncie narracji pojawia się piano, obok kroczy gitara i małe perkusjonalia. Nowe rozdanie syci się pewną melodyką, a także strzępami post-rockowej ekspresji. Muzycy znów potrzebują kilku sekund, by powolną ekspozycję zamienić w rwący potok lawy. Ten fragment koncertu zdaje się osiągać intensywność godną każdej reedycji brotzmannowskiego Machine Gun! Szczyt wydaje się tu być wyjątkowo ognisty, a wychodzenie z niego dalece nerwowe, szarpane, jakby energia kinetyczna kombo nie pozwalała na zbyt proste hamowanie. W końcu muzyków spotyka grad oklasków, co sprawia, iż muszą definitywnie przystanąć, a za moment wszystko budować od nowa. Przy okazji odnotowujemy środek koncertowej rzeczywistości.
(Spontaneous Music, November 2022)

De toegift zoekt het even bij een meer textuurgericht spel vol details dat nauwer verwant is aan de stijl van de Britse school waar de meeste van deze muzikanten zich in thuis voelen, maar krijgt ook weer een paar speelse kletsen die uitmonden in een horten en stoten en knallen dat een energiek uitroepteken achter het concert zet. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat deze muziek, die zo vaak wordt afgedaan als moeilijkdoenerij, als navelstaarderig gedoe, zo extatisch wordt onthaald door een publiek waarvan een deel vermoedelijk zelden of nooit eerder aan zoiets blootgesteld werd. Als je te maken krijgt met muzikanten die elkaar meteen vinden en samen de sprong in het diepe wagen, zonder terughoudendheid en met vertrouwen in elkaar, dan kan er iets ontstaan dat genre en noten overstijgt, dat meer te maken heeft met overgave en energie en toewijding. Om dat te kunnen horen en appreciëren zijn er maar een paar dingen nodig: oren en een onbevangen luisterhouding. Het eerste heeft iedereen, het tweede vereist wat goede wil en interesse. Driven – Live At Roadburn 2022 doet de rest. Bam.
(Enola, November 2022)

Het begint met een uiterst donkere sfeerschepping waarbij zich een netwerk van snarenspecialisten ontrolt. Al snel daagt de saxofonist op die korte gevatte opmerkingen maakt waarna een zinderende dialoog ontstaat tussen de vijf protagonisten. Van hieraf aan wordt het alsmaar complexer en boeiender.
(Jazz halo, November 2022)

Variable textures from reed slurs and slathers and metallic guitar string clicks, drum rolls and double bass quakes are directed and driven by contrasting keyboard dynamics. With this rollercoaster of staccato timbres periodically thrust forward maximum intensity is attained as Websters paced multiphonics join percussion rattles and string clips. Reflectively, but not unexpectedly. There are also numerous interludes where the track slows down to highlight arco double bass stropping, keyboard hunting and pecking and restrained reed flutter tonguing. Then the maelstrom is let loose again. Especially prominent are Websters ability to balance squally slurs and altissimo peeps and Serries leaps from pointed flanges and twangs to communicative buzzes. Almeida and Govaert keep the proceedings horizontal with stops and ruffs, while Verhoevens key clipping, glissandi and penultimate internal piano string vibrations keep the interface sprightly throughout. In face her energetic vibrations and Almeidas string strumming connect the post-applause improvised coda to the body of the work. More than an historical aberration, Free Jazz improv has become part of the Jazz continuum. Here Martina Verhoevens quintet shows how well it can be done.
(Jazz Word, February 2023)

Colin Webster fait éclater l articulation brûlante de ses notes pressées dans des loops expressionnistes. Enfouies dans le magma sonore, les hachures trash du guitariste se révèlent à la 9ème minute face au piano pour introduire brièvement les frottements grésillants et minimalistes de la contrebasse. S’y agrègent petit à petit le souffleur en respiration circulaire et le batteur. Les cinq musiciens ont pris la décision d enchaîner des mouvements variés et contrastés qui relancent l écoute et crée des ambiances inattendues par rapport aux vrombissements de l introduction.
(Improv and Sounds, March 2023)

Put simply Driven is a thoroughly engaging example of the live improvised form, played with great flare, vein-pumping vigour, and vision by this five-piece project. For those who like their free jazz, daring & unpredictable.
(Musique Machine, April 2023)